بازماندگان یازده سپتامبر: زخم های ماندگار یک مصیبت

ساعت هشت و چهل و شش دقیقه بامداد سه شنبه یازده سپتامبر سال 2001 یک فروند هواپیمای بوئینگ 767 متعلق به شرکت هوایی آمریکن ایرلاین با 81 مسافر و 91 هزار لیتر سوخت به برج شمالی مرکزتجارت جهانی نیویورک اصابت می کند. شانزده دقیقه بعد در ساعت نه و دو دقیقه هواپیمای دیگری با 56 مسافر به برج جنوبی می خورد.

پنتاگون دقایقی بعد از برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی هدف قرار گرفت  سی و پنج دقیقه بعد پرواز شماره 77 با 58 مسافر به ساختمان پنج ضلعی وزارت دفاع آمریکا در واشنگتن اصابت می کند. و سرانجام در ساعت ده و 10 دقیقه صبح یک بوئینگ دیگر با 38 مسافر در شنکسویل ایالت پنسیلوانیا واقع در 240 کیلومتری شمال غربی شهر واشنگتن در اثر درگیری مسافرین با تروریست ها سقوط می کند. در مجموع در حدود سه هزار نفر در این حملات تروریستی جان باختند. ده ها هزار تن نیز نظیر جان ییتز کارشناس 55 ساله بخش امنیتی وزارت دفاع آمریکا مجروح شدند. او که در هنگام وقوع این حادثه کمتر از سی متر با محل اصابت هواپیما به ساختمان پنتاگون فاصله داشت به نحو معجزه آسایی نجات پیدا می کند: آقای ییتز در زمان حادثه در پنتاگون بود و تازه خبر حملات نیویورک را شنیده بود "در ساعت نه و بیست و پنج دقیقه صبح من پشت میزم نشسته بودم. یکی از همکارانم آمد و پرسید که آیا از آنچه در نیویورک اتفاق افتاده خبر دارم یا نه. بعد با هم به دفترش که تلویزیون داشت رفتیم. نمی توانستیم باور کنیم که چه اتفاقی در نیویورک افتاده بود. به همسرم تلفن زدم. او هم از ماجرا خبر داشت. چند دقیقه ای صحبت کردیم. قبل از اینکه گوشی را بگذارم گفت که یک لطفی به من بکن امروز برو زیر میز کار کن. من خندیدم و گفتم که باشه عزیزم. یک یا دو دقیقه بعد هواپیما به ساختمان برخورد کرد. انفجار مهیبی رخ داد. یک گلوله آتش از پشت من آمد. خاطرم هست که به هوا پرت شدم. اتاق بلافاصله داغ شد. دمای هوا از 75 درجه فارنهایت به 1800 درجه رسید." پنج نفر دیگری که در اتاق جان ییتز بودند همگی در این حادثه جان باختند. وی در سیاهی مطلق راهی برای رهایی می یابد و در حین خروج از ساختمان زنی پای او را می گیرد و او نیز به این ترتیب نجات پیدا می کند. دِبُرا وَگنر بازمانده دیگر یازده سپتامبر 25 سال است که در پنتاگون کار می کند. وی هنگام اصابت هواپیما در طبقه دوم ساختمان پنتاگون مشغول کار بوده است: "به یاد می آورم که مردم روی هم پا می گذاردند که از ساختمان خارج شوند. مردم فریاد می زدند. همه وحشت کرده بودند. همه جا بوی دود می آمد. دود سیاهی بلند شد. من نگران کارول همکارم بودم که در طبقه اول، جایی که هواپیما اصابت کرده بود، کار می کرد. نمی توانستم پیش از آنکه از زنده بودن او مطمئن شوم از آنجا بروم. به مردم کمک کردم که خارج شوند. بدنم کمی سوخت و هجوم مردم ضربات زیادی به بدنم وارد کرد. تا اینکه کارول را در کنار در خروجی دیدم." خانم وگنر می گوید هنوز می کوشد آلام روحی اش را التیام بخشد دِبُرا وگنر می گوید نمی خواهد جزئیات این واقعه را به یاد داشته باشد و بیشتر به دنبال ترمیم روحش است. تام هایدنبرگر که خلبان بازنشسته است همسر خود میشل مهماندار هواپیما را در یازده سپتامبر از دست داده است. او در حالیکه اشک به چشم دارد از جزئیات آن روز می گوید: "من صبح آن روز با میشل صحبت کردم. او مادر خوبی بود. از من پرسید آیا بچه ها بیدار شده و آماده مدرسه شده اند. آیا نهارشان آماده است؟ گفتم همه چیز خوبه و وقتی به لس آنجلس رسید با هم دوباره صحبت خواهیم کرد." دقایقی بعد همسایه تام هایدنبرگ به او می گوید که هواپیمایی به یکی از برجهای مرکز تجارت جهانی در نیویورک برخورد کرده است. او بلافاصله با سرپرست خلبانهای شرکت هوایی آمریکن ارلاین تماس می گیرد و متوجه می شد که هواپیمای حامل همسرش دچار مشکل شده است. پس از آن جلوی تلویزیون می نشیند و از برخورد هواپیمای همسرش به پنتاگون مطلع می شود. تام هایدنبرگ می گوید یازده سپتامبر زندگی او و همه مردم آمریکا را برای همیشه تحت تاثیر قرار داده است. همه چیز در این کشور از نحوه سفر کردن تا بانکداری به گونه عمیقی تغییر کرده است.  احساس خصومت و خشم چه فایده ای دارد؟ آیا نفرت ورزیدن موجب می شود که همسر من بازگردد؟ نه. آیا نفرت داشتن سه هزار نفر قربانی را زنده می کند؟ نه. تنفر و خصومت نتیجه ای جز ایجاد تنفر و خصومت بیشتر ندارد   تام هایدنبرگر که همسرش را در 11 سپتامبر از دست داده است با گذشت پنج سال از یازده سپتامبر 2001 بازماندگان این عملیات تروریستی همچنان از عواقب آن در رنج هستند. جان ییتز که در هنگام وقوع این حادثه در پنتاگون بوده است می گوید طی پنج سال گذشته همواره با مشاورین درمانی در ارتباط بوده است: "همانطور که درمانگر من می گوید من هرگز آن فرد قبلی نخواهم بود. اما فرد بهتری خواهم بود. من در مقایسه با صبح روز یازده سپتامبر آدم بهتری هستم. من امروز ارزش بیشتری برای زندگی و انسانهای دیگر قائلم." او می گوید گرچه از نظر فیزیکی سالم است و تنها یک سوم از بدنش سوخته اما از نظر روحی بسیار از هم گسیخته است. جان ییتز در پاسخ به این سوال که این حادثه چه تاثیری بر روی نگرش سیاسی وی گذارده و آیا فکر می کند که سیاست های جورج بوش طی پنج سال گذشته امنیت بیشتری برای آمریکا به همراه آورده می گوید ترجیح می دهد به اینگونه سوالات پاسخ ندهد. تام هایدنبرگر که همسرش میشل مهماندار پرواز شماره 77 بوده درباره اینکه چه احساسی نسبت به عاملان این حادثه دارد می گوید: "طبیعی است که شما احساس خصومت و خشم می کنید. اما این چه فایده ای دارد؟ آیا نفرت ورزیدن موجب می شود که همسر من بازگردد؟ نه. آیا نفرت داشتن سه هزار نفر قربانی را زنده می کند؟ نه. تنفر و خصومت نتیجه ای جز ایجاد تنفر و خصومت بیشتر ندارد." این بنا که در کنار پنتاگون ساخته می شود برای بستگان قربانیان بسیار ارزشمند است اما او می گوید صرفنظر از آنکه دولت جورج بوش چه سیاستی در جنگ با ترور در پیش بگیرد هیچ چیز جایگزین همسرش نخواهد شد: "آنها حتی اگر میلیونها و میلیاردها دلار به من بدهند همسر من برنمی گردد. آنها می توانستند چیزهای بی شماری به من بدهند که مرا خشنود کند اما هیچ چیز همسر من و مادر فرزندان مرا بر نخواهد گرداند." در کنار ساختمان وزارت دفاع آمریکا پارک یادبودی با 188 صندلی به یاد 188 قربانی عملیات تروریستی یازده سپتامبر در پنتاگون در حال احداث است. رزماری دیلارد که شوهرش مسافر پرواز شماره 77 بوده درباره اهمیت این بنای یادبود می گوید: "صد سال دیگر مردم باید بدانند که اهمیت آزادی چقدر زیاد است. هدف زندگی من این است که شاهد تکمیل شدن این بنای یادبود باشم. مردم باید بدانند که تروریست ها چقدر جدی هستند. ما هم باید برای امنیت خود، خانواده های خود و مردم جهان جدی باشیم. برای همین است که ما همه باید با هم متحد باشیم." مقام های وزارت دفاع آمریکا می گویند که این پارک تا دو سال دیگر تکمیل خواهد شد.