نامهء پس ازمرگ داکتر نجیب الا

چرا دوکتور نجیب الله رئیس جمهورپیشین افغانستان
به دفترملل متحد در کابل پناهنده شد؟

خوانندگان محترم اطلاع دارند و به احتمال قوی کتاب « اردو وسیاست » نوشته ای محترم جنرال محمد نبی عظیمی را خوانده خواهند بود. در اثر مذکور نویسنده تلاش نموده تا نقشی را که او همدستانش در حوادث بدفرجام حمل ۱۳۷۱ ( اپریل ۱۹۹۲) و عواقب فاجعه بار آن داشته اند، از دیده ها پنهان نمایند و در عین حال قهرمان (!) مطلوب خویش را در کتاب مذکور نه تنها مبرا از هرنوع مسئولیت جلوه دهند، بلکه آنان را بحیث انقلابیون واقعی معرفی و بار اشتباهات تاریخی و خیانت های شانرا بدوش دیگران بیندازند.

خوشبختانه شخصیت هائیکه در جربیان حوادث مذکورناظر انکشاف اوضاع در آن سالها بودند، ادعای نادرست و بی اساس جنرال عظیمی را در کتب و مقالات و مصاحبه های خود با ارایه اسناد، مدارک و دلایل منطقی رد نموده اند. بخصوص در کتاب « دشنه های سرخ » نوشته محترم فقیرمحمد ودان و « نگاهی به تاریخ حزب دیموکراتیک خلق افغانستان » نوشته محترم عبدالقدوس غوربندی بر گذشته های تاریک ح.د.خ.ا و حوادث فاجعه بار اپریل ۱۹۹۲ روشنی انداخته شده و به سوالات زیادی در مورد پس منظرو عوامل حوادث مذکور پاسخ های روشن ارایه گردیده است.

جنرال عظیمی در نوشته یی منتشره در شماره مسلسل ۴۱ نشریه ای « آزادی » چاپ دنمارک تحت عنوان « روزگار غریبی است، نازنین ! » بازهم تلاش نموده است بوسیله ای بازی با کلمات به زعم خویش دلایلی را به خورد خواننده (بخصوص خواننده های محترمی که که از جریان حوادث بدور بوده اند) بدهد که این او و همدستان او نبودند که عملیه ای صلح ملل متحد را در افغانستان ناکام نمودند بلکه رئیس جمهور سابق دوکتور نجیب الله بود که اگر به دفترملل متحد پناهنده نمی شد، عملیه ای صلح سازمان مذکور تطبیق میگردید و دنیا گل و گلزارمیبود. او خواسته است حقیقت پناهگزینی دوکتور نجیب الله را به دفتر اسگاپ ملل متحد، یک مسئله ای مربوط به خود او وانمود سازد. جنرال عظیمی در نوشته ای خود ادعا میکند که: « هیچکس و هیچ قدرتی وی (رئیس جمهور نجیب الله) را مجبور نساخته بود که به اجبار استعفا بدهد ویا به اجبار آمادگی اش را برای انتقال قدرت اعلام بدارد ویا به اجبار به دفتر ملل متحد پناه ببرد، اینطور نیست ؟ »

خوانند ای عزیر!

لطفا توجه نمائید که جنرال عظیمی تا کدام حد دیده درا و پررو است. او و یارانش ارگان های دولتی شمال کشور را در یک معامله و مطابق سناریوی تهیه شده ای خارجی، در اختیار جنرال دوستم ، شورای نظار، حزب وحدت و عده ای از قوماندانان وابسته به سرویس های مخصوص خارجی ، قرار دادند. سالنگ ها، پروان و میدان هوایی بگرام بوسیله ای شان در تصرف احمدشاه مسعود درآمد. بتاریخ 25 حمل توسط محمود بریالی، بدون اجازه ای رئیس جمهوربرحال و قوماندان اعلی قوای مسلح، افراد شورشی جنرال دوستم وشورای نظار را ذریعه ای طیاره به کابل انتقال داده و میدان هوایی پایتخت را در اشغال شان قرار دادند. تیلفون های رئیس جمهور را قطع کردند و در نتیجه ای انکشاف اوضاع ناشی از اقدامات کودتایی آنها ، رئیس جمهور مجبورشد به دفتر اسگاب ملل متحد پناهنده شود. در غیر آن چنانچه کودتاچی ها از او خواسته بودند، میبایست بحیث وسیله یی جهت تطبیق توطئه های شان قرار میگرفت. مسئولیت تخریب عملیة صلح ملل متحد و عواقب خونبار آن را بگردن او می انداختند. در اواخر او را هم مانند غلام فاروق یعقوبی وزیر امنیت دولتی به قتل میرساندند وبعدا اعلام مینمودند که رئیس جمهورخود کشی کرد. بطور قطع پلان شان چنین بود.

در قسمت دیگر جنرال عظیمی نوشته است که : « بنان سیوان بصورت روشن بتاریخ ۲۰ اپریل (شش روز قبل) از فرار نافرجام نجیب الله در باره ترک کشور به او اطمینان داده بود و در مدت همین شش روز که درکابل وضع امنیتی کاملا عادی بود، دوکتور نجیب الله آمادگی خویش را برای ترک گفتن کشور تکمیل میکند. »

محمدنبی عظیمی باید بپذیرد که : " درغگوحافظه ندارد " زیرا او مصاحبه بنان سیوان را که بتاریخ ۲۰ اپریل ۱۹۹۲ انجام داده بود، " شش روز قبل " از پناهنده شدن رئیس جمهور سابق محاسبه میکند، به گفت او رئیس جمهور نجیب الله باید بتاریخ ۲۶ اپریل ۱۹۹۲

بدفترملل متحد پناهنده شده باشد. در حالیکه دوکتور نجیب الله که نگارنده هم با او بودم، بتاریخ ۱۵ اپریل ۱۹۹۲ مجبور گردید بدفتر ملل متحد پناه ببرد، نه ۲۶ اپریل. بنان سیوان شش روز بعد از پناهنده شدن ما، یعنی ۲۰ اپریل در تالار انترکانتی ننتل در برابر خبرنگاران اظهارکرد که خروج مصئون رئیس جمهور سابق از کشور بخشی از عملیه ای صلح ملل متحد بود. یعنی بعد ازینکه جنرال عظیمی و یاران او کودتا را انجام داده وقدرت را عملا در دست گرفته بودند، بنان سیوان این اظهارات را بعمل آورده بود نه قبل از کودتای آنها.

برای یک لحظه فرض کنیم که : اگر با وجود فشار کودتا چیان، این محال ممکن میبود که رئیس جمهور را کودتا چیان مانند غلام فاروق یعقوبی وزیر امنیت دولتی، از بین نبرده و او می خواست در کشور بماند، آیا در آنصورت عملیه ای صلح ملل متحد تطبیق میشد ؟ آیا از جانب کودتاچیان به شورای ۱۵ نفری ادارة موقت اجازه ورود به کابل داده میشد تا قدرت را بدست بگیرند؟ جواب را همه کس بشمول جنرال عظیمی میداند که هرگز نه ! زیرا کودتا اصلا علیه رئیس جمهور نه، بلکه برضد عملیه ای صلح مذکور سازمان دهی و عملی گردیده بود. رئیس جمهور بهر حال کناره گیری از قدرت را بخاطر تامین صلح در کشور پذیرفته بود. بنابرین کودتا علیه کسیکه خود بخاطر صلح کنار رفتن خود را از قدرت وحتی خروج خویش از کشور را پذیرفته بود، دلیل نمیتوانست داشته باشد.

جنرال عظیمی باید به یاد داشته باشد که بتاریخ ۲۶ حمل ۱۳۷۱ در همان ساعتی که ملیشه های شورشی دوستم ذریعة طیاره به کابل انتقال میشدند، نگارنده هم به دفتر رئیس جمهور حاضر بودم که رازمحمد پکتین وزیر داخله از پیاده شدن ملیشه های دوستم به رئیس جمهور تیلفونی اطلاع داد و رئیس جمهور از جنرال عظیمی ، آصف دلاور لوی درستیز و جنرال عبدالفتاح قوماندان هوایی و مدافعه هوایی تیلفونی پرسید که کی به آنها اجازه داده است که وارد کابل شوند؟ رئیس جمهور به جنرال های مذکور هدایت داد تا آنهایی را که فرود آمده اند از میدان خارج وورود بعدی شانرا توقف دهند. چرا هدایت رئیس جمهور را اطاعت و تطبیق نکردند ؟ سوال مهم این است ، در حالیکه جنرال عبد الرشید دوستم از اوامر رئیس جمهور و قوماندان اعلی قوای مسلح کشور، تمرد نموده بود، به اطمینان کدام مقام سیاسی و نظامی افراد خود را به کابل اعزام نمود؟ پاسخ روشن است که او از جانب جنرال عظیمی ، آصف دلاور و جنرال فتاح قوماندان قوای هوایی و مدافعه هوایی و در راس محمود بریالی اطمینان حاصل نموده بود که نیروی شورشی و باغی خود را به پایتخت کشور، اعزام نماید. بنابران جنرال عظیمی و همدستانش با بغاوت وملیشة شمال هم پیمان و هم نظر بودند، بغاوتی که نه تنها منجر به تخریب عملیة صلح ملل متحد شد، بلکه کشور را در حمام خون غوطه ور ساخت. پس رئیس جمهور دوکتور نجیب الله با درک اینکه عملیه صلح ملل متحد توسط جنرال عظیمی و همدستانش عقیم ساخته و زندگی او معروض به خطر گردید ، حق داشت به دفتر اسگاب ملل متحد پناهندگی اختیار نماید، تا در نتیجه کودتاچیان نتوانند به این آرزوی شان برسند که رئیس جمهور را بحیث وسیله تطبیق توطئه های خویش مبنی بر انداختن مسئولیت عملیه صلح ملل متحدو عواقب خونبار آن بدوش او، بکار گیرند. بنابر همین دلیل بود که کودتاچیان و دارودسته شورای نظارشان بالای رئیس جمهور نجیب الله عاصی بودند که چرا به دفتر ملل متحد پناهنده شده بود. طوریکه عبدالوکیل وزیر خارجه آنوقت در کنفرانس مطبوعاتی که فردای پناهنده شدن دوکتور نجیب الله شرکت نمود، با رنگ پریده و لب و دهن گریخته او را به باد ناسزا گرفته و حساب شده اتهام وارد نمود که رئیس جمهور نجیب الله می خواست با کنار کشیدن خود، خلای قدرت ایجاد نماید. همچنان سرپرست وزارت امور خارجه حکومت برهان الدین ربانی (آقای لفرایی) در یک ملاقات خود با نماینده ملل متحد، در مورد دلیل عدم موافقه حکومت مجاهدین به خروج دکتور نجیب الله از کشور، افاده نموده بود که چرا او مانند بعضی مقامات رهبری حزب وطن، خود را به دولت اسلامی تسلیم نکرده است. بهمین علت دوکتور نجیب الله مورد خصومت کودتاچیان و همپیمانان جدید سفارش شده ای شان، قرار گرفته بود. که با پناهنده شدنش در دفتر ملل متحد، بخش مهم و نهایی سناریوی قبلا تنظیم و دیکته شده بر آنان نا تمام مانده بود.

جنرال عظیمی در بخشی از نوشته ای مورد بحث خود، استدلال (!) میکند که : « استعفای یک رئیس جمهور وقت و زمان میخواهد برکناری معاونین رئیس جمهور از پست های شان مستلزم وقت و زمان بوده و عقل سلیم حکم میکند که رئیس جمهور حد اقل یک هفته قبل از تصمیم عزیمت شاند بطرف سرزمین عجایب مصروف چنین مسئله های بوده باشد ، اگر کدام حرکت ناگهانی نظامی علیه رئیس جمهور صورت میگرفت، آیا ایشان فرصتی برای نوشتن استعفا نامه مفصل و مطول خویش میداشتند! ویا فرصتی برای تاسیس شورای نظامی! یا برکناری معانین روئیس جمهور! ...»

به پاسخ آقای عظیمی باید نوشت که بخش سیاسی و مهم عملیه صلح ملل متحد ، انتقال قدرت به شورای موقت بیطرف، نه کدام گروه خاص مجاهدین ، و رئیس جمهور نجیب الله بعد از مشوره با تمام ارگان های حزبی و دولتی و اخذ توافق آنها تعهد انتقال صلاحیت های شانرا به شورای بیطرف در ۲۸ حوت ۱۳۷۰ (۱۸ مارچ ۱۹۹۲) طی یک اعلامیه رسمیت بخشید. (امضای آقای عظیمی در کنار سایرمقامات رهبری حزبی و دولتی در تائید از اعلامیه ای مذکور موجود است.)

عملیه صلح ملل متحد از جانب تنظیم های مجاهدین نیز پذیرفته شده بود. بخاطر آمادگی به پروسه ای قبول شده ای مذکور بود و نگارنده حاضر بودم که چنین تصمیم در تفاهم با خود معاونین رئیس جمهور و مطابق با پروگرام عملیه ای صلح ملل متحد اتخاذ و بخشی از آمادگی برای انتقال قدرت به شورای موقت بود. زیرا در صورت کنار رفتن رئیس جمهوراز قدرت ، معاونین رئیس جمهوربحیث معاونین چه کسی، اجرای وظیفه میکردند؟ ادامة وظیفة آنها بحیث معاونین شورای موقت که ممکن نبود. بنابرین رئیس جمهور آمادگی خود را برای انتقال قدرت به شورای موقت گرفته بود، که کودتاچیان مانع آن شدند ، نه انتقال قدرت به تنظیم های مجاهدین، و گذشت زمان صحت تصمیم او را نیز ثابت نمود. چنانکه یک تعداد زیاد مقامات رهبری حزب وطن و دولت بشمول عبد الرحیم هاتف معاون اول رئیس جمهور، از اشتراک در « مراسم انتقال قدرت به مجاهدین که در تضاد با مفاد عملیه ای صلح ملل متحد بود ، خود داری کردند و متباقی اعضای حکومت به شمول فضل حق خالقیار تحت فشار سرنیزة کودتاچیان به مراسم مذکور برده شدند ولی عبد الواحد سرابی معاون رئیس جمهور (بعدا وزیر تجارت حکومت مجاهدین از موضع حزب وحدت) و عبدالحمید محتاط معاون دیگر رئیس جمهور که هر دو با توطئه گران تفاهم داشتند درمراسم مذکور شرکت نموده بودند ، نه عبدالرحیم هاتف که عظیمی در کتاب خود از اشتراک او نوشته است.

اگراز جنرال عظیمی سوال شود که : سازماندهی یک ائتلاف با یک مخالف سیاسی افراطی که تا دندان مسلح بودند وقت و زمان زیاد را ایجاب مینمود یا نوشتن یک استعفا نامه ویا چند سطر فرمان سبکدوشی معاونین رئیس جمهور؟ پاسخ روشن است.

جنرال عظیمی با تجاهل می پرسد که : دوکتور نجیب الله چگونه وقت نوشتن استعفا ناهامه را پیدا کرد؟ ولی از خود نمی پرسد که او وهمدستانش چگونه توانستند در فردای پناهنده شدن رئیس جمهور به ملل متحد یک « ائتلاف بزرگ » را با نیرو های مخالف در شمال و بعضی ولایاتی که شرکای شان درآن مسلط بودند سازمان دهند؟ این پروسه ایست با عمق ووسعت زیاد که به موقع توضیح داده خواهدشد. آقای عظیمی ! این شما بودید که همیشه « جنگ خانگی » و « جنگ خامگی» را آغاز و پیوسته با لجاجت و پروریی ادامه داه اید و اکنون نیز مثل همیشه مسئولیت آنرا بدوش میکشید. نمیدانم با چنین لجاجت و پررویی از کی و چه میخواهید دفاع کنید؟

آقای عظیمی ! در لجن دست و پا زدن فقط یک نتیجه میتواند داشته باشد ، غرق شدن بیشتر، خوشبختانه اکنون همه میدانند که شما ویک تعداد جنرال های همدست شما پیچ و مهره های « بازی بزرگی» بودید که نه تنها نهضتی را برباد دادید ، و ملتی را با تمام هست وبود آن به آتش و خون کشیدید بلکه آن آتش مطابق به پیش بینی دکتور نجیب الله شهید دامن خود شمار را نیز گرفت. بی جهت نیست که رهبر سیاسی تان ( محمود بریالی ) بار ها اعتراف نموده است که : « با کشتی که به ملل متحد و نجیب دادیم ، خود ما مات شدیم . »

مردم شاهد ند که بمجرد پناهنده شدن دوکتور نجیب الله به دفتر ملل متحد جنرال نورالحق علومی ذریعه طیاره از جمهوری اتحادی آلمان با عبور از « فلتر مسکو؟» ... در حالیکه در احتیاط قرار داشت وکدام وظیفه ای بالفعل نظامی هم نداشت درطی یکنیم روز خود را به کابل رسانید. به مجرد ورود، به هوتل انترکانتی ننتل رفت و در کنفرانس مطبوعاتی بلند بالایی از قبل پلان شده که برایش سازمان داده بودند شرکت کرد.

او در برابر این پرسش خبرنگار بی بی سی که : شما تحت کدام شرایط به « جمیعت اسلامی » تسلیم شدید؟ چنین پاسخ داد : ائتلاف های بزرگ ما را تسلیم نگوئید. افغان به افغان تسلیم نمیشود. ما ائتلاف کرده ایم، تسلیم نشده ایم. من همین حالا از ولایات غربی، جنوب غرب ، شرق کشور در مورد وضع امنیتی ولایات مذکور اطمینان حاصل نمودم ... وغیره وغیره ....

نکته ای درخور توجه این پرسش است که : جنرال نورالحق علومی به کدام اطمینان از جانب کدام قدرتی، با چه تعهداتی درچنین یک موقعیت بحرانی بسرعت خود را به کابل رسانید؟ باید گفت : وقتی محاسبات کودتاچیان برهم خورد و کنترول اوضاع از دست شان خارج گردید، جنرال نورالحق علومی، ترجیح داد تا به همان سرعتی که به کشور برگشته بود بازهم وطن را ترک بگوید وگرنه ، با اطمینان کامل فرستاده شده بود تا به پندار خودش ویا سناریست های توطئه، تاریخ تکرار شود و او نقش جنرال محمد نادرخان را برای « نجات وطن» بازی نماید.... ولی اگر منظور جنرال نورالحق علومی برای برگشت به افغانستان آن بود تا به « گارنیزیون کابل » وبا جنرال عظیمی ، برادرش (جنرال عبدالحق علومی) و چند جنرال دیگر، انتظار توام با حقارت برای موکب احمد شاه مسعود رابکشد [ رجوع شود :« اردو و سیاست » اثر منسوب به جنرال عظیمی، صفحات ۵۹۹ و ۶۰۰ ] تا از انجام خدمات(!) خویش به او اطمینان بدهد و به یقین که جنرال نورالحق علومی به هیچ صورت رنج آن سفر را برخود هموار نمیکرد، زیرا قرار اظهار شاهدان عینی، او با محمود بریالی، جنرال نبی عظیمی و برادرش جنرال عبدالحق علومی بخاطر سازندگی غیر دقیق آنها جهت تطبیق پلان کودتا و ائتلاف مورد نظرشان پرخاش نموده بود.

در عین حال موازی با کنفرانس مطبوعاتی جنرال نورالحق علومی، عبدالوکیل طی کنفرانس مطبوعاتی دیگری، « یک شبه رة صد ساله رفت » و در مورد « برادران مجاهد » خود گفت : شما خواهید دید که ما چگونه با برادران مجاهد خود از همشهریان کابل دفاع خواهیم کرد . دوکتور نجیب الله مصالحه نمیکرد، فقط حرف میزد، مصالحه با کی ؟ در کجا ؟ شما دیدید که ما چگونه مصالحه کردیم. من امروز با برادرمسعود ملاقلت کردم.... برادر مجاهد و بزرگوار آمر صاحب شورای نظار ... .. و چنین و چنان ......

خوانندگان عزیز! آیا امکان دارد در همان چند ساعتی که رئیس جمهور به دفتر ملل متحد پناهنده شد، جنرال عظیمی و همدستانش یک معامله بزرگ را از بلخ تا کابل، از بدخشان تا جوزجان و از بامیان تا پروان، سازمان بدهند و اسم آنرا مصالحه بگذارند؟ هرگز نه ! بهتر است جناب شان به صفحه ۴۹۶ کتاب « نازنین !» منسوب به خویش (اردو و سیاست) مراجعه نمایند و یک بار دیگر آن اعتراف نامه ای خویش را مطالعه نمایند که چگونه ماه ها قبل بخاطر مصلحت های فرکسیونی از ملاقات خود با فرید احمد مزدک در مسکو که به گفته خودش : « روحش ضربه ای بزرگی را متحمل شده بود زیرا مزدک از توطئه و دسیسه ای بزرگی پرده برداشته برداشته بود » ، به کسی چیزی نگفت و نه تنها بالای آن پرده افگند بلکه سرانجام خود نیز درآن شرکت نمود . آیا وی بحیث عضو شورای مرکزی حزب وطن و یک فرد نظامی عالی رتبه نمیدانست که دسیسه ای مذکور چه حوادث خونبار و نتایج وخیمی را در قبال داشت؟ مگر سکوت و خاموشی او ناشی از شرکت او در « بازی بزرگ» پشت پرده نبود؟ آیا خودش سکوت را مصلت دید ویا شبکه هائیکه با آن ارتباط داشت، او را وادار به این سکوت نموده بود ؟ در جای دیگر از تبصره ای مورد بحث خود ، جنرال عظیمی از مصاحبه پیتر تامسن ، سفیر امریکا نزد مجاهدین ، که گفته بود : « ... در نتیجه نجیب الله آمادگی نشان داد که به مجرد به قدرت رسیدن یک اداره درکابل از قدرت کنار خواهد رفت. ولی این پلان بخاطری خنثی شد که در اخیر مجاهدین داخل کابل گردیدند .... » ، چنین نتیجه گیری میکند : « باید گفت هنگامیکه دوکتور نجیب الله دست به فرار نافرجام زد یعنی ساعت یک شب ۲۶ حمل ۱۳۷۱، یکنفر مجاهد هم داخل شهر کابل نشده بود .... پس این پلان باید به نسبت مخالفت مجاهدین بنیادگرا در پشاور، برهم خورده باشد، درست ؟ » نخست باید گفت که عدم موجودیت مجاهدین را در شب کودتای شان که باعث پناهنده شدن دوکتور نجیب الله به دفتر سازمان ملل گردید، دروغ میگوید. زیرا پرسونل شورای نظار و دیگر نیروهای شامل ائتلاف شمال(مجاهدین) یکجا با پرسونل دوستم و تحت پوشش آن، به کابل توسط کودتاچی ها انتقال گردیده بودند بنابرین بی جهت نیست که پیترتامسن مفهوم « در اخیر وارد کابل گردیدند ، به کار برده است. و دوم اینکه عظیمی بار دیگر آگاهانه دروغ میگوید که: « عملیه ای صلح به نسبت مخالفت مجاهدین بنیادگرا در پشاور برهم خورده باشد». حقیقت اینست که اکثر تنظیم های مجاهدین مقیم پشاوربشمول دو تنطیم بنیاد گرای « جمیعت اسلامی » و « حزب اسلامی ـ گلبدین حکمتیار » به عملیه صلح ملل متحد « گردن نهاده بودند » و عظیمی نیز در همان وقت ازآن اطلاع داشت.

آقای عظیمی باید میدانست که مجاهدین از بسیاری سالها بخصوص بعد از خروج نیروهای شوروی ، میخواستند تا فاتحانه وارد کابل شوند، ولی تا زمانیکه در داخل حزب و قوای مسلح خیانت نشده بود ، نه تنها آنها موفق به این آرزوی دیرینه ای شان نشدند ، بلکه شکست های شدیدی را در جلال اباد، کلات، گردیز، کندوز یک تعداد نقاط دیگر نیز متحمل گردیند. و بعد از شکست های مذکور بود که تنظیم های جهادی مجبورشدند تن به عملیه ای صلح ملل متحد بدهند. ادعای عظیمی که: مجاهدین عملیه ای صلح ملل متحد را تخریب نمودند بخاطری هم واقعیت ندارد که : وقتی آنها نتوانستند دولت را سقوط بدهند، چگونه میتوانستند عملیه ای صلح ملل متحد را تخریب نمایند؟ چرا عظیمی و همدستان سیاست بازشان این حقیقت را پنهان میکنند که میخواستند کسی (احمدشاه مسعود) را که می بایست در ائتلاف شان بمثابه « انگشت ششم » استعمال نمایند، او زرنگ تر و با پشتوانه مطمئن تر خارجی از ایشان ، توانست خود شانرا مورد استفاده قرار دهد و روی شانه های شان خود را به کابل برساند. فقط با انکشاف این وضع بود که کودتاچیان متوجه شدند که محاسبات شان کاملا غلط بود در نتیجه کنترول اوضاع ازدست شان خارج شد وسایر قوت های مجاهدین نیزبرای ورود به کابل دست به کار شدند.

منظور رئیس جمهورنجیب الله از اقدامات یک تعداد حلقات و نیروها ، که در نامه ای شان به سرمنشی ملل متحد تذکر داده است، همان حلقات فرکسیونی ضد مصالحه و ضد عملیه ای صلح ملل متحد در داخل حزب وطن بود، نه اپوزیسیون خارج حزب. باید تذکر داد که دوکتور نجیب الله در مورد تخریب عملیه ای صلح ملل متحد بوسیله مجاهدین از بنان سیوان اطلاع نیافت. بلکه برعکس دوکتور نجیب الله، بنان سیوان را از کودتای جنرال عظیمی وشرکایش دربرابر عملیه ای صلح ملل متحد مطلع ساخت. زیرا این جنرال عظیمی و همدستانش بودند که بحیث ستون پنجم دروازه های قلعه را از داخل بروی بخشی از مجاهدین که با اشاره ای بیگانگان در معامله قرار گرفته بودند، گشودند. آیا از بلخ تا به گارنیزیون کابل که مقر فرماندهی جناب شان بود کدام مقاومت و جنگی در برابر شورای نظار و دوستم صورت گرفته بود ؟ کی ها افراد شورای نظار را بطور مخفی پیش از پناهنده شدن رئیس جمهور به ملل متحد ، در کمر بندهای امنیتی جابجا نموده بودند؟

بنابرین طوریکه ادعا میکنند، مجاهدین فاتحانه وارد کابل نشدند، بلکه بخشی از آنها، در یک زدوبند با عظیمی و همدستان او، وارد کابل شدند.

همه شاهد بودند که به مجردپناهنده شدن اجباری دوکتور نجیب الله به ملل متحد جنرال عظیمی قوماندان گانیزیون کابل، جنرال فتاح قوماندان هوایی و مدافع هوایی و جنرال عظیم زرمتی قوماندان عمومی اوپراتیفی وزارت داخله در پشت پرده ای تلویزیون کابل ظاهر شدند و نخست از همه جنرال عظیمی داد سخن داد که : « هموطنان عزیز ! آخرین مانع صلح از روی صحنه کنار زده شد.... » همان مانع صلح که جنرال عظیمی کنار کشیدن او را به مردم مژده داد، حالا در مقاله ای خود او را متهم میکند که چرا آنها را تنها گذاشت؟ کسیکه گویا مانع صلح و آرامش بود، چگونه میتوانست بازهم در کنار این « قهرمان صلح ووطنپرستی» (!) جا داشته باشد. اگر به گفته ای عظیمی اوآخرین مانع صلح بود، باید با کنارکشیدن او صلح تامین میشد، که نشد. برعکس با کنار رفتن او، همانطوریکه خودش بارها پیش بینی کرده بود، بحران سیاسی کشور عمیق تر شد و ابعاد جدید و خطرناک تر کسب کرد که تا حال ادامه دارد. بنابران دوکتور نجیب الله مانع صلح نبود، بلکه عظیمی مانع صلح بودند که او را از پشت خنجر زدند در غیر آن او با موجودیت خود در قدرت، الی انتقال قدرت به اداره موقت مطابق عملیه ای صلح ملل متحد، می توانست با دستان نیرومند یک صلح عادلانه را تامین نماید، تا چنین فاجعه ای ملی بوجود نمی آمد.

جنرال عظیمی بالای این موضوع انگشت انتقاد گذاشته است که چرا رئیس جمهور به مقامات ملل متحد برای کنار رفتن، یکسال قبل اظهار آمادگی نموده بوده و چه « سرهای نازنینی که در طول این یکسال » قربان گردیدند. مگر جنرال عظیمی فراموش کرده است که دوکتور نجیب الله یکسال نه بلکه، شش سال قبل از پناهنده شدن خویش برای کنار رفتن به نفع صلح و آرامش در کشورش اظهار آمادگی کرده بود. او مسئولیت رهبری حزب و دولت را بخاطر آن پذیرفت تا بتواند در خروج نیروهای نظامی اتحادشوروی از کشور نقش خویش را علی الرغم مخالفت دیگران ایفا نماید وراه را برای ایجاد شرایط جهت انتخاب یک زعامت سیاسی و دولتی قابل قبول برای مردم و توافق اکثریت از طرف های درگیر، هموار سازد و کشور را از بحران عمیق سیاسی نجات دهد . او از روز احراز قدرت، تمام مساعی اش را درآن جهت متمرکز نموده بود تا تنش هایی را که در نتیجه موجودیت قوای شوروی و سیاست های تند و تیز اسلافش در جامعه بوجود آمده بود، با اقدامات واقعبینانه، توام با ابتکارات و عمل صادقانه کاهش دهد، که قانون اساسی مصوب لویه جرگه های ۱۳۶۶ و ۱۳۶۹، آزادی مطبوعات، پلورالیزم سیاسی، رفع قیودات از مسافرت اتباع کشوربخارج، تشویق تشبثات خصوصی، تشکیل حکومت از تکنوکراتها ی غیرحزبی وغیره برجسته ترین نمونه ای آن بود. تجربه هم نشان داد که بخش بزرگ از حزب وطن ، روشنفکران وتحصیل کردگان غیر حزبی، تاجران،روحانیون ومشران و ریش سفیدان و اقشار مختلف مردم ، سیاست ها و عمل کردهای اورا مورد تائید و حمایت قرارمیدادند و مردم با این قضاوت ساده اما پرمفهوم عامیانه که میگفتند : « ای کاش از اول این کار های خوب صورت می گرفت .. » رضائیت خود را از طرز اداره، سیاست ها و عمل کردهای او ابراز می نمودند، چنانکه جنرال عظیمی هم ناگزیر و به اکراه در کتاب « اردو وسیاست » غیر مستقیم اعتراف نموده است که بعد از ورود مجاهدین به کابل مردم حسرت دوران نجیب را می خوردند، نه حسرت خودش را. واضح است که مردم بالای پروگرام های سیاسی و عملکردهای سیاستمداران قضاوت میکنند نه در مورد خود سیاست مدار. دوران دوکتور نجیب الله یعنی دوران سیاست های ملی مستقل و اقدامات معقول، نه دوران سترجنرالی و در مقام« لم دادن » عظیمی ها و فخر فروختن آنها بر مردم.

دوکتور نجیب الله هیچگاه همرزمان و حزب خود را رها نکرده بود و نمیخواست رها کند. اگر او قصد «فرار» و رها کردن حزب خود را میداشت، دو هفته قبل ازکودتای « ستون پنجم»، از جانب حزب کانگرس رسما به هند دعوت شده بود. نگارنده دعوتنامه ای مقامات هند را غرض اخذ هدایت شان بردم. بعد از ملاحظة دعوتنامه گفتند : نمیتواند درین مقطع حساس در کنفرانس مذکور شرکت نماید. برای انجنیر نظرمحمد معاون رئیس حزب وطن، وظیفه دادند تا بعوض شان به هند سفر نموده و در مراسم سالگرد حزب کانگرس از حزب وطن و از ایشان نمایندگی نماید.

قبل ازآنهم سفرهایی به سویس و هند داشتند که میتوانستند به کشور برنگردند.

عظیمی و چند تن دیگر با نزدیکی به مرحوم غلام فاروق یعقوبی اعتماد او را جلب نموده و رئیس جمهور نیز به اطمینان های وزیر امنیت دولتی مبنی براینکه آنها به ارمان مصالحه و به تطبیق عملیه ای صلح ملل متحد، متعهد اند، باور میکرد. متاسفانه عظیمی و افراد مذکور به غلام فاروق یعقوبی، کسیکه تا آخر آنها را علی الرغم هوشدارهای یک تعداد اعضای رهبری و کادر های حزبی، مورد شک قرار نمیداد، هم جفا کردند، او را ناجوانمردانه به قتل رسانیدند و حق «دوستی» او را که جنرال عظیمی اعاده نموده است، هم ادا کردند. جنرال یعقوبی غافل ازاینکه عظیمی در تبدیلی چهره چنان ماهر و چیره دست شده بود که در چندین تغییر نظام سهم گرفت و به اصطلاح«سُت لــُفد» بیرون برآمد.

در مورد ادعای بی اساس دیگر جنرال عظیمی در مورد تشکیل شورای نظامی که گویا شورای نظامی مذکور مفکوره ای دوکتور نجیب الله بود، باید گفت : نگارنده حاضر بودم که بنان سیوان در دفتر سازمان ملل متحد در کابل از مفکوره ای محمود بریالی در مورد شورای نظامی به دوکتور نجیب الله یاد آوری کرد. دوکتور نجیب الله به جواب او گفت که : شورای نظامی مورد نظرآنها، بخشی از توطئه کودتاچیان است. اگر آنها به تطبیق عملیه ای صلح ملل متحد واقعا صادق اند، بفرمایند پشتیبانی عام وتام خود را از تطبیق عملیه ای صلح ملل متحد بطور رسمی و علنی ابراز نموده و از همه مهم ترقوای مسلح افغانستان را غیر سیاسی اعلان نمایند و این مطلب را دراعلامیه خود بصراحت اعلام بدارند که قوای مسلح افغانستان از حزب وطن و تمام تنظیم های مجاهدین فاصله ای مساوی خواهند داشت، وظیفه ای آن حفظ تمامیت ارضی، استقلال و تامین امنیت در کشور است. در غیر آن شورای مذکور پوششی است برای اقدامات کودتایی آنها. وقتی جنرال عظیمی به دفترملل متحد آمد، نجیب الله عین مطلب را برایش گفت و استدلال نمود : برای آنکه جلو جنگ گرفته شود و هزاران کادر مسلکی قوای مسلح که سرمایه ملی کشور اند، حفظ گردند، قوای مسلح میدان رقابت سیاست بازان نگردد و تنظیم های جهادی سلب بهانه گردند، باید شورای نظامی شما قبل از همه قوای مسلح را غیر سیاسی اعلان نماید. او ظاهر سرتائید تکان میداد، ولی این کار را نکرد. از اینکه دوکتور نجیب الله درنامه اش عنوانی سرمنشی ملل متحد از « چگونگی » تاسیس شورای نظامی تذکر داده است، منظورش ازین مسئله که : « در مورد چگونگی شورای نظامی» با نماینده ای خاص سرمنشی ملل متحد «مشوره » نموده بود، همان غیر سیاسی ساختن قوای مسلح بود که به بنان سیوان گفته بود، نه تاسیس شورای نظامی که عظیمی آنرا عنوان کرده است.

نگارنده بخاطر دارم و به یقین یک تعداد زیاد کادرهای حزبی و هموطنان عزیزشاهد آن اند که رئیس جمهور سابق دوکتور نجیب الله بخاطر غیر سیاسی ساختن یک تعداد از ارگان های عمده ای حاکمیت از جمله در قوای مسلح اقدامات مهمی را عملی نموده بود. او ارگانهای قضایی و سارنوالی ها را غیر سیاسی ساخت و با وجود مخالفت ها درنظر داشت تا قوای مسلح را نیز غیر سیاسی اعلان نماید. اعضای ریاست امور سیاسی در قوای مسلح ، اولین گام آن محسوب میشد که تطبیق آن بعد از کودتای شهنواز تنی میسر گشت. هدف او آن بود تا قوای مسلح وسیله ویا میدان رقابت سیاست بازان نگردد. اگر تنطیم های مجاهدین هم در عملیه ای صلح وحل سیاسی سهیم میگردیدند، سلاح و مهمات ووسایط محاربوی شان به قوای مسلح کشور که متعلق به مردم افغانستان است، تعلق میگرفت.

متاسفانه که کودتاچیان برعکس آن حرکت نمودند سلاح و مهمات، وسایط محاربوی وسایر تجهیزات قوای مسلح افغانستان در نتیجه ای معامله ای شان با جمیعت اسلامی و حزب وحدت، در معرض چورو چپاول قرارگرفته و قبل از آنکه بمثابه ملکیت شخصی جنرال دوستم و سایر شرکای جرم او، ازدیپو های قوای مسلح اخذ و به آنها انتقال گردید.

با نتیجه گیری از عملکرد کودتاچیان میتوان گفت که آنها با سبوتاژ عملیه صلح ملل متحد را به مرحله ای جدیدی از بحران سوق نمودند که نتیجه ای آن کشتار هزاران تن دیگر از مردم افغانستان، غارت و چپاول تمام هستی مادی و معنوی کشور، اخلال دستگاه دولتی منجمله قوای مسلح ، ضیاع کادر های مسلکی ، ملکی و نظامی و نهاد های اقتصادی وویرانی وطن بود که متاسفانه فاجعه هنوز ادامه دارد. آنها با سبوتاژ عملیه ای صلح و جلوگیری از خروج مصئون نجیب الله از کشور که بخشی ازعملیه ای مذکور بود، حزب وطن، بخش بزرگی ازروشنفکران و مردم افغانستان را از وجود یک شخصیت توانمند و پرقدرت سیاسی محروم ساختند. در نتیجه ای خیانت همین ها بود که دوکتور نجیب الله سرانجام بدست یک مشت جنایتکاران بنام طالبان به شهادت رسید. دوکتور نجیب الله در داغ ترین حوادث و رویداد های متراکم سیاسی، با استعدادی که داشت توانست بحیث یک سیاست مدار جسور، دراک وزیرک تبارز نماید. امروز بجز از عظیمی و چند همدست انگشت شمار او، مخالفین دوکتور نجیب الله در داخل حزب وطن، در بیرون از آن و حتی در میان کادر ها و رهبران تنظیم های جهادی به این حقیقت پی برده اند که دوکتور نجیب الله در اندیشه و هم در اقدامات خود برحق بود. نگارنده شاهد آن هستم، هنگامیکه پروفیسور برهان الدین ربانی و معاون او دوکتور محمد موسی توانا شادیانه داخل کابل شدند، دوکتورتوانا برای ادای نماز جمعه به مسجد پل خشتی رفت و در جریان وعظ که از تلویزیون کابل پخش میشد و ما آنرا در دفتر ملل متحد مشاهده میکردیم، در مورد دوکتور نجیب الله گفت که « دوکتور نجیب اکنون درچنگ ما اسیر است ...» ولی همان دوکتور محمد موسی توانا دشمن سرسخت دیروز دوکتور نجیب الله در مصاحبه ای خود با بی بی سی « تاریخ شفاهی افغانستان در قرن بیستم» نظر کنونی خود را چنین بیان کرد: «خودم در همین لحظات تا جایی که خبردارم دوکتور نجیب الله بخاطر اسلام و به نفع اسلام خیلی گذشت ها داشت. اگر ما به او پاسخ مثبت میدادیم ما به این مصیبت گرفتار نمی شدیم. من این گپ ها را حالا می فهمم و درک میکنم، لاکن اینکه چه چیز مانع شد فکر میکنم که یک فیصدی آنرا نداشتن بُعد نظر ما و درعین حال تاثیر دیگران و فیصدی بیشتر از پاکستان بود....»

از جنرال صاحب عظیمی خواهشمندم خرف های این مخالف دیروز دوکتور نجیب الله را با دقت بخواند. او بحیث یک مخالف و یک انسان واقع بین به اشتباه سیاسی دیروز خود، از طریق یک رادیوی بین المللی، شجاعانه اعتراف نمود، ولی آقای عظیمی تا هنوز هم در تلاش آنست تا خاک به چشم مردم بزند و حقیقت را پنهان و یا حد اقل تحریف نماید.

سید منوچهر خراسانی دوشنبه 26 تیر‌ماه سال 1385 ساعت 10:06 ق.ظ

0 نظر

بندش ها در رویکرد های مطبوهات

Afghan Media Complain of Government Control - NPR

by JJ Sutherland

All Things Considered, July 3, 2006 · The Afghan government is trying to control media coverage of the war against Taliban insurgents, government corruption and the growing drug trade. A document was dropped off recently at the offices of the major Afghan news organizations. Television, radio, newspapers and magazines all had to sign for the unsigned document showing that they had received new orders from someone on how to report the news. http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=5531037

سید منوچهر خراسانی دوشنبه 26 تیر‌ماه سال 1385 ساعت 09:13 ق.ظ

0 نظر

حامد کرزی با کاندولیزارایس

U.S. Secretary of State Condoleezza
Rice and President Hamid Karzai take
questions at a joint press availability
at the Presidential Palace after their
meeting on June 28, 2006.

Remarks by Secretary of State Condoleezza Rice And Afghan President Hamid Karzai After Their Meeting

PRESIDENT KARZAI: Media members, ladies and gentlemen, I am honored (inaudible) Afghanistan welcomes Her Excellency.

SECRETARY RICE: Thank you very much, Mr. President. And first let me, on behalf of the American people, on behalf of President Bush, thank you for your friendship, thank you for your commitment, thank you for your superb leadership of a country (inaudible) since the war you have brought unity, you have (inaudible) the Afghan people and indeed to the region and to the world. Thank you very much for your leadership.

Remarks by Secretary of State Condoleezza Rice And Afghan President Hamid Karzai After Their Meeting

U.S. Department of State
Office of the Spokesman
For Immediate Release
June 28, 2006
2006/T17-3

June 28, 2006
Kabul, Afghanistan

PRESIDENT KARZAI: Media members, ladies and gentlemen, I am honored (inaudible) Afghanistan welcomes Her Excellency.

SECRETARY RICE: Thank you very much, Mr. President. And first let me, on behalf of the American people, on behalf of President Bush, thank you for your friendship, thank you for your commitment, thank you for your superb leadership of a country (inaudible) since the war you have brought unity, you have (inaudible) the Afghan people and indeed to the region and to the world. Thank you very much for your leadership.

We had a broad-ranging discussion of our joint fight in the war on terror, but also about how to answer the hopes of the Afghan people for a better life, a more prosperous life. (Inaudible) reconstruction (inaudible) bring further security to the Afghan people, not just through coalition and American forces but also the strengthening of Afghan security institutions, something that the President has been concerned about and that we, too, are concerned about.

Mr. President, I want you to know that we consider Afghanistan to be a friend for the long term. The commitment of the United States is a strong commitment but also one that will be an enduring commitment. I have said before that we made the mistake once before of leaving Afghanistan and of not sustaining our commitment to our relationship here. We will not make that mistake again. America will be committed and a friend of the Afghan people for a very, very long time to come. Thank you for your leadership.

PRESIDENT KARZAI: Welcome, ma'am. Welcome. Questions?

QUESTION: Madame Secretary, (inaudible). Aren't you concerned that (inaudible) United States (inaudible)?

SECRETARY RICE: Well, first of all, I have the greatest confidence that the democratic institutions and the democratic future of Afghanistan are indeed getting stronger and getting stronger each day. That Afghanistan has determined enemies is no surprise to anyone. That they are brutal and ruthless enemies who will take innocent life is also not a surprise to anyone. These are people who raped and pillaged and tried to destroy this country over an extended period of decades and there are small numbers of them who are still trying to destroy this country but they will not succeed. They will not succeed because Afghanistan has an elected president, an elected parliament. For the first time Afghanistan has strong coalition partners, not just in the United States but in NATO. It has the respect of the international community. And because the security forces of Afghanistan, which really barely existed just a few years ago, are now really coming into full being and are being strengthened.

So yes, Afghanistan has determined enemies and they are ruthless, but they will not succeed in undermining or in rolling back the democratic gains of the Afghan people. We are here committed to those democratic gains and I know that the Afghan people themselves are committed to those democratic gains.

PRESIDENT KARZAI: I would reconfirm the remarks of Dr. Rice. There is absolute certainty that Afghanistan is going to strengthen the gains of the past five years. Whatever was asked of the Afghan people in the Bonn agreement has been fulfilled on time. We have constitution, elections for the president, a very vibrant parliament and a strengthening civil society.

Now, terrorism will definitely try to work very, very hard, seeing the success of Afghanistan, they will try to hurt us. But the success is moving further and further and that is the story in Afghanistan.

Now, yes, we do have incidents of security and some of them are serious. That causes the Afghan people concern and that is what we are working on together with the international community on a daily basis.

As for myself, ma'am, perhaps it doesn't get out to the international press. Every month I am in one of the Afghan provinces. Just yesterday I was in Baghlan Province in the northern part of the country, northeastern part of the country, inaugurated a road that links that part of the country with a major border of Afghanistan with Tajikistan and a port and what I saw there impressed me a lot. There was a vibrancy of agriculture and a construction there and agricultural feats. There were so many new schools. In a drive of about 20 minutes I saw three new schools built there and met lots of children going to school, met with people there, met with boys and girls and asked them about their aspirations. A lot of them wanted to be pilots, engineers, doctors and some of them wanted very much to be president of this country.

So Afghanistan is not what you hear in the press. It's just a lot more than what you see in the press in terms of success that this country has had, and that success will continue.

QUESTION: Dr. Rice, within past two years the Afghan Government repeatedly asking its international friends to help this war against terror in a strategic way, which means it should move to the place where (inaudible) and equip it. Why it is not possible to do so?

And second, you have stressed again greatest cooperation between Kabul, Washington and Islamabad. Is there any difference between your present trip and between -- between present and previous trips? I mean that is there any signs to minimize the (inaudible) between Afghanistan and Pakistan?

And let me add one more fact. Recently The Washington Post had an article was saying that President Karzai is losing support of his Western allies. What do you think about that? Three questions.

PRESIDENT KARZAI: Thank you.

SECRETARY RICE: Yes, thank you. Well, three questions. Let me start with the last question and I think that the press corps that was traveling with me, so to speak, got an earful about that article. I don't know anyone who is more admired and respected in the international community than President Karzai, for his strength, for his wisdom and for his courage to lead this country first in the defeat of the Taliban and now in rebuilding a democratic and unified Afghanistan. And I can tell you I am with foreign ministers and with heads of state all over the world. I sit in the councils of NATO. I sit with the EU. I sit with people all over the world and there is great admiration for your president and also for what the Afghan people are doing here. And I just want to say to the Afghan people that that commitment from the international community is very, very strong and will remain so.

As to the war on terror and the regional issues concerning Pakistan, concerning other neighbors, we have a situation in which all of these countries, including, by the way, the United States, are threatened by the same enemy and we need to stay focused on that. The same people who destroyed Afghanistan and then harbored the terrorists who attacked New York are the same people who have tried to kill President Musharraf, the same people who are still attacking innocent Afghans, the people who have extended their war to places like Bali and to places like London and to places in Russia. This is an international force that is determined to try to undermine the aspirations of free people and they're not going to win. They're simply not going to win. They don't have a positive agenda for anyone. All that they have is a view of destruction and backwardness and hopelessness, and that is not going to win.

And it's not going to win because there are strong leaders who will not allow it to happen. They will not win because we have military operations that are going after them. And indeed, sometimes when you hear about violence in places like Afghanistan, it is because military operations are being conducted against these terrorists. We have intelligence cooperation that is going after them and we are accelerating our efforts to build local security forces in places like Afghanistan to counter them as well.

It is also the case that when I was in Pakistan I talked about the fierce fight that Pakistani forces are engaging these terrorists, who, if they could have their way, would also threaten Pakistan.

And so we have to realize that we have a common enemy. We can all do more. We can all work harder. We all need to constantly assess our strategies, look at our tactics, make certain that we are responding to their changing tactics, because this is a thinking enemy that changes its tactics, too.

But the commitment of Pakistan, of Afghanistan, of the United States, indeed of the international community, against this enemy is going to succeed. We are not going to tire. We are not going to leave. They should know that we are in this fight until it is victoriously concluded.

And I just want to say, as I flew into Kabul just now, I saw the flags of the International Security Assistance Force. It is a remarkable show of unity by the international community with this country and with the antiterrorism front.

QUESTION: Hello, President Karzai. I'm Janine Zacharia with Bloomberg News. You gave us a very -- we know you're an optimist. You gave us a very optimistic assessment. Perhaps when you're standing next to a top U.S. diplomat it's difficult to express any concerns, but do you have any concerns about the resurgence of the Taliban? Can you assess for us what that is or can you really travel freely in the south? That's the first question.

Secondly, we were in Pakistan yesterday and the Pakistani Foreign Minister told us that Afghanistan is not providing them with actionable intelligence in the border area. Is that true?

PRESIDENT KARZAI: Ma'am, concerns? Yes, we have. We, all of us, have concerns. We are fighting terrorism and they're trying to attack us where they can. But we have won. The very fact that Afghanistan is where it is today is testimony to the fact that we have won. And we have won massively in Afghanistan. There are 4.5 million refugees back in this country. Those who were running away from this country five years ago, 4.5 million have come back. There are 60,000 Pakistani workers working in Afghanistan. Afghanistan's trade with its neighbors has gone up so many times that if I told you, you wouldn't believe. Pakistan's exports to Afghanistan in the Taliban were 25 million. Today they stand at 1.3 billion. Iran's exports to Afghanistan were barely 10 million or so. Today they are 350 million. And apply that to other neighbors as well. Success is there.

We have problems, too. The reason we are working, the reason we are talking, is also to get at the problems. So when we speak of success, it doesn't mean that we are forgetting the problems. We are continuously working with the problems to make this country better and better and to free the whole world from terrorism that we are still fighting.

As to the southern part of the country, ma'am, I was in Kandahar about 25 days ago, went to the hospital, visited people. I met with (inaudible), went around the city, and just before that I was in Zabul inaugurating a very good hospital, a hospital that was built with the help of the United Arab Emirates, and went to English language schools and computer school courses that were set up by the American PRT there for the children of Zabul, both boys and girls. So it isn't like that. I and any other member of the government can and do travel to any part of the country. The trouble is that we don't communicate what we do properly to the rest of the world.

SECRETARY RICE: If I could just -- Janine, just let me say the President has no hesitancy communicating his concerns. None, because we are partners and we are allies. And when he has concerns I want to hear them, President Bush wants to hear them and we want to jointly respond to those concerns and those problems.

So his optimism or my optimism about what Afghanistan has achieved is not a matter of trying to ignore the problems and the challenges, but simply to say that in a country that five years ago was still under the role of the Taliban, the progress has been extraordinary in this country. There is a still a lot of hard work to do, but the Afghan people need to know that we appreciate their commitment and their sacrifice and how much they have achieved.

PRESIDENT KARZAI: Now, that doesn't mean that when we speak of success that we are either oblivious or not aware of problems. Afghanistan has problems. Afghanistan has still a very weak bureaucracy. Afghanistan still has a very weak police force. Afghanistan has a problem to handle corruption in this country. Afghanistan still has the drug problem to address here. There are problems and some of them very serious ones, but that is the situation all over the world. All countries have problems unique to themselves. We know Afghanistan's problems. Some of them we share with the rest of the world. Some of them are unique to us. But we, as any other government, are working stage by stage to correct.

QUESTION: The Voice of America.

QUESTION: (In Pashtu.) Is the international community (inaudible) a different vision of the security situation in Afghanistan?

SECRETARY RICE: We have exactly the same vision of Afghanistan, which is why we are here in partnership with Afghanistan: that it will be a strong, democratic, prosperous country that can reclaim its rightful place in the international system and that will be a vital ally in the war on terror.

We are making great progress toward that vision and toward that goal. We share our views about changes that might be made in tactics or even in strategy when it is necessary to respond, as I said, to a thinking enemy. It is not as if the enemy simply sits and doesn't change tactics, so we must (inaudible).

And I can tell you that when I talk to our diplomats, Ambassador Neumann or our people at the Embassy or I talk to our military commanders, the military commanders of the International Security Assistance Force, we are determined to continually look at what we can do better, what we need to accelerate, what we need to slow down. And we have in President Karzai the kind of partner with whom we can have the most open and candid and frank discussions possible. We would want nothing more and nothing less than that. We expect that from our partner and that's what we're doing.

Thank you. Thank you very much.

Article